آ سما ن ، صا ف و پا ک و روشن بود
گل تبا را ن به _گرد_ ما بود ند
جا ی ما ، در میا ن_ گلشن بود
در فرا ا وج_ قله ها ی_ شبا ب
همد ل و هم مر ا م_ ا و گشتیم
سخن_ عشق_ او ، چه " شیرین" بود
غرق_ شیرین کلام_ او گشتیم
درمیا نسا لگی ، و تنگ غروب
تا که میهن به چنگ توفا ن شد
وحشت_ قهقرا شد و سرکوب
کار ما ، کوچ ازآن د یا را ن شد
درسرا شیب_ ا نتها ئی_ عمر
بس شنید یم شکوه ها ، ا ز د وست
خاطر از دوست نیست آزرده
"آنچه از دوست می رسد نیکوست"
درشبا نگا ه_ پیری و عزلت
آ سما ن ، گرچه روشن و پا ک است
قلب ما ، در کنا ر قطب شما ل
یا د_آ ن زا د گا ه و آ ن خا ک است
یا د با د آن شبی ، که صد بوسه / برگرفتم ، ازو ، به یک گوشه
بوسه ها ، زان لبا ن " شیرین" ا ش / همه شد زا د_ره ، مرا توشه
هرگاه که می کنم مروری
بر دفتر خاطرات پیشین
در لوح ضمیر، تازه گردد
ایام گذشته ، تلخ و" شیرین"
آن دوره ی کودکی ، صباوت
آسا ن چه گذشت بی مرارت
بازیچه ی دست ، شد همه چیز
اشیای بزرگ و کوچک و ریز
آن مهر و صفای نو جوانی
بس نکته که افتد و تو دانی
آن عهد شباب و شور هستی
سرخوش همه جا ، به عشق و مستی
آن قال و مقال درس خواندن
گاهی ز سر کلاس ماندن
با یار به گفتگو نشستن
یا دل به قرار و وعده بستن
آن رسم نکو که گشته بدعت
یک چند زدن ره طبیعت
در حاشیه و کنار یک رود
شادان شده زان طنین آهنگ
بنشسته و گاه فارغ البال
پرتاب نموده ریزه ای سنگ
در لوح ضمیر، تازه گردد
ایام گذشته ، تلخ و" شیرین"
آن دوره ی کودکی ، صباوت
آسا ن چه گذشت بی مرارت
بازیچه ی دست ، شد همه چیز
اشیای بزرگ و کوچک و ریز
آن مهر و صفای نو جوانی
بس نکته که افتد و تو دانی
آن عهد شباب و شور هستی
سرخوش همه جا ، به عشق و مستی
آن قال و مقال درس خواندن
گاهی ز سر کلاس ماندن
با یار به گفتگو نشستن
یا دل به قرار و وعده بستن
آن رسم نکو که گشته بدعت
یک چند زدن ره طبیعت
در حاشیه و کنار یک رود
شادان شده زان طنین آهنگ
بنشسته و گاه فارغ البال
پرتاب نموده ریزه ای سنگ
دفتر هجران ، به بندی ، تا کنی
کی شود ا ز د رد و غم ، یا بی رها
ز ند گی _ تا زه ا ی ، بر پا کنی
با فرا ز و با نشیب _ ا ین جها ن
گر توا نی ، با تحمل ، تا کنی
یا مبا د ا ، هر ز ما ن خواهم تو را
طفره ها آ یی و بس ، حا شا کنی
کی شود از قهر و شر ، رخ بر کشی
راه _ مهر و جای خود پیدا کنی
کی شود با شوق ، آ یی نزد _ من
غمزه ها ، با قا مت _ رعنا کنی
کی شود با صد فسون ، با ا شتیا ق
مجلس آرا گردی و غوغا کنی
کی شود در متن یک آهنگ خوش
جلوه ای از رقص_ تن، شیوا کنی
کی شود ، خواهی ، حریرین بستری
تا که د رآغوش من ، تو جا کنی
شا دما نه چون به موج _ بو سه ا ی
غنچه ی لب های خود را وا کنی
چون سبکبا را ن ، کنا ر _ سا حلی
خواب آ سوده در ا ین ما وا کنی
با تشعشع های_ بیدار ی _ خویش
یا د _ خوشکامی ازآن رویا کنی
وقت _ رفتن ، با دل _ پر حسرتی
کفش ها یت ، آ ورم تا ، پا کنی
بو سه ا ی " شیرین " نشا نی ، یا د گا ر
وعده ی د ید ا ر ما ، فردا کنی
دکتر منوچهر سعادت نوری