" شیرین " : از دیدگاه یک سراینده

درسحرگا ه_ ا بتدا ئی_عمر

آ سما ن ، صا ف و پا ک و روشن بود

گل تبا را ن  به  _گرد_ ما  بود ند

جا ی ما ، در میا ن_ گلشن بود

در فرا  ا وج_ قله ها ی_ شبا ب

همد ل  و هم مر ا م_ ا و گشتیم

سخن_ عشق_ او ، چه " شیرین" بود

غرق_ شیرین کلام_ او گشتیم

درمیا نسا لگی ، و تنگ غروب

تا   که میهن به چنگ توفا ن شد

وحشت_ قهقرا  شد و سرکوب

کار ما ، کوچ ازآن‌ د یا را ن شد

درسرا شیب_ ا نتها ئی_ عمر

بس شنید یم  شکوه ها ، ا ز د وست

خاطر از دوست نیست آزرده

"آنچه از دوست می‌ ‌رسد نیکوست"

درشبا نگا ه_ پیری  و عزلت

آ سما ن ، گرچه روشن و پا ک است

قلب ما ، در کنا ر قطب شما ل

یا د_آ ن زا د گا ه و آ ن خا ک است

یا د با د آن شبی ، که صد بوسه / برگرفتم ، ازو ، به یک گوشه

بوسه ها ، زان لبا ن " شیرین" ا ش / همه شد زا د_ره ، مرا توشه

هرگاه که می کنم مروری

بر دفتر خاطرات پیشین
در لوح ضمیر، تازه گردد
ایام گذشته ، تلخ و" شیرین"
آن دوره ی کودکی ، صباوت
آسا ن چه گذشت بی مرارت
بازیچه ی دست ، شد همه چیز
اشیای بزرگ و کوچک و ریز
آن مهر و صفای نو جوانی
بس نکته که افتد و تو دانی
آن عهد شباب و شور هستی
سرخوش همه جا ، به عشق و مستی
آن قال و مقال درس خواندن
گاهی ز سر کلاس ماندن
با یار به گفتگو نشستن
یا دل به قرار و وعده بستن
آن رسم نکو که گشته بدعت
یک چند زدن ره طبیعت
در حاشیه و کنار یک رود
شادان شده زان طنین آهنگ
بنشسته و گاه فارغ البال
پرتاب نموده ریزه ای سنگ

کی شود روزی ، د وبا ره ، عشق من

دفتر هجران ، به بندی ، تا کنی

کی شود ا ز د رد و غم ، یا بی رها

ز ند گی _ تا زه‌ ا ی ، بر ‌پا کنی

با فرا ز و با نشیب _ ا ین جها ن

‌گر توا نی ، با تحمل ، تا کنی

یا مبا د ا ، هر ز ما ن خواهم تو را

طفره‌ ها آ یی و بس ، حا شا کنی

کی شود از قهر و شر ، رخ بر کشی

راه _ مهر و جای ‌خود پیدا کنی

کی شود با شوق ، آ یی نزد _ من

غمزه ها ، با قا مت _ رعنا کنی

کی شود با صد فسون ، با ا شتیا ق

مجلس آرا گردی و غوغا کنی

کی شود در متن یک آهنگ خوش

جلوه‌ ای از رقص_ تن، شیوا کنی

کی شود ، خواهی ، حریرین بستری

تا که د رآغوش من ، ‌تو جا کنی

شا دما نه چون به موج _ بو سه‌ ا ی

غنچه ی لب های خود را وا کنی

چون سبکبا را ن ، کنا ر _ سا حلی

خواب آ سوده‌ در ا ین ما وا کنی

با تشعشع های_ بیدار ی _ خویش

یا د _ خوشکامی ازآن رویا کنی

وقت _ رفتن ، با دل _ پر حسرتی

‌کفش ها یت ، آ ورم تا ، پا کنی

بو سه‌ ا ی " شیرین " نشا نی ، یا د گا ر

وعده‌ ی د ید ا ر ما ، فردا کنی

دکتر منوچهر سعادت نوری

مجموعه‌ ی گٔل غنچه‌های پندار