۱۳۹۱ فروردین ۳, پنجشنبه

سر گذ شت زند گی


شصت وشش سالی شد واز سر، گذ شت
عمرما ا فسا نه بود و سرگذ شت

خواب بود‌یم درعدم درحا ل خویش
سرخوش از افکا ر وازا فعا ل خویش

خفته بود ‌یم همچنا ن آ سود ه با ل
فا رغ  ا ز  زنجیره ‌ ی امیا ل خویش

او  به  ما ا ز نیستی ، هستی نمود
را ه  عشق  و با د ‌ه ی  مستی نمود

ما هما ن د م  ، وا له‌  و شید ا شد ‌یم
عا شق  هر  چه  رخ  زیبا شد ‌یم

عشق  آ مد ، با هزاران  توشه را ه
شعله‌ ای شد ، سقف د ل را جا ‌یگا ه

داد بر ما ، نعمت_  صبر_  گران
بر فرا ز  و  د ر فرود  ا ین جها ن

چشم_د ل را ، روی هر خط  د وختیم
بس کتیبه ، بس  کتا ب  آ موختیم

حکمت  و عرفان و علم  و نقد  را
در درون  سینه  بس ا ند وختیم

موج عمرما ، چو  ا وج سی  رسید
زند گی شد ، صد خروش و بس ا مید

ها ن چه نیکو مرد ما نی ، د ید ه شد
یا  که  شرح  بخردان، بشنید ه  شد

قلب د نیا ، آ ن زما ن ها بود پا ک
آنچه شد ورد زبان ، بود آب وخا ک

لفظ ا يرا ن ، مظهر فرهنگ و نا م
سوی عرش و تا  ثر یا ، د ا شت  گا م

مرد ما ن  بو د ند به  ر ا ه وحا ل خویش
قا د ر و آ گا ه ، براعما ل خویش

نی زمهمیزی خبربود ونی ازقداره ای
نی پی بیچا دری، شایسته ی کفاره ای

چون چهل سا لی ،حیا ت ما گذ شت
چرخ گرد ون، شیوه ی د یگر به گشت

عصر و عهد كهنه ا ی ، آ مد  پد ید
خیل  خو نخو ا ر پلید ی ،  سر ر سید

حکم  و  امر  و  قا لب_ نا مرد می
غا لب  آ مد ،  بر  جها ن_ آ د می

گوهر نا ب  فضیلت ، نیست  شد
بس رذ یلت  ،  رهگشا ی  زیست شد

گفته ی حق ، نا گها ن ا ز کیست شد
عشق ‌ها ، آ زا د ‌گی ها چیست شد

مسند و پیشه ،  بسی  بی ریشه  شد
بیشه ی  حرمت ، ا سیر تیشه  شد

وضع شد زشت و همی آشفته رنگ
 هم شتر آمد و هم گاو و پلنگ

د رغم ما ، روزها  شد ، شب رسید
همره  آ ن ، سوز و  آ تش ، تب رسید

ر بع قرنی رفت و ظلمت چیره گشت
چشم  د نیا  د رتحیر ،  خیره  گشت

چون  پرنده ، همچنا ن بر با ل خویش
گفته ا یم با آ سما ن ، ازحا ل خویش

ا ز میا ن رعد و برق ، آ تش فشا ن
ا ين  ند ا  پیچید ه  ا ند ر کهکشا ن

فصل سرد و با د و توفا ن ، بگذ رد
خشم  و آ سيب ز مستا ن ، بگذ رد

با پرستو ،  ما بها را ن  آ وریم
چشم ، در  راهیم و براين با وریم

 دکتر منوچهر سعا دت نوری

سپتامبر ۲۰۰۵، مونترال
 
بر گرفته از مجموعه سروده‌های زنجیرها