۱۳۹۰ دی ۱۵, پنجشنبه

دانه دانه ، بر ف می با رد

دانه دانه ، بر ف می با رد
همچو مروارید غلطا ن ، ز آ سما ن
یا بسان نقر ه گو‌ن ، ذرات ا شک
کز دو چشم يك ا لهه * شد روان
عا شقا نه ، می شود جذ ب ز مین
تا که خا ک تشنه ، جان یا بد ا ز آ ن
گستر ا ند بستر ی نرم و سپید
ورزش اسکی بر آن گیرد مکان
یا بسازد توده هایی سفت و سخت
آدم_ برفی نشا ند ا رمغا ن
پا ک می سا زد فضا را  ا ز سموم
تا نفس ها را نما ید شا یگا ن
دانه دانه ، بر ف می با رد
محنت و رنج و غمی درآ ن نها ن
معبری لغزنده می دا رد به پا
سخت می سازد عبور رهروا ن
گاه چون بهمن ، فرو ریزد ز کوه
بس به نا بودی کشا ند مرد ما ن
گاه  جا ن بخش ، گاهی جا ن ستا ن
همچو ژینوس ** می نماید بی گمان
دانه دانه ، بر ف می با ر د
ز شت و  ز یبا ، آ فریند ‌ نا گها ن
یا بسان نقر ه گو‌ن ، ذرات ا شک
یا چو مروارید غلطا ن ، ز آ سما ن
دکتر منوچهر سعا دت نوری
* بنا بر روایت اساطیر زمانی بر ف می بارد که ا لهه ی برف گریان است
**ا شا ره به ژینوس خدا مرد آغازها و دروازه‌ها ست که بر دو سو می نگرد.